Odciski to zgrubienia lub zrogowaciałe obszary wystające ponad powierzchnię skóry i znajdujące się na stopach, które mogą być wrażliwe na dotyk lub powodować ból przy noszeniu obuwia. Odciski są jedną z najbardziej powszechnych dolegliwości stóp [1]. Są one wynikiem zwiększonej produkcji keratyny — organizm próbuje obronić się w ten sposób przed długotrwałym lub powtarzającym się tarciem lub uciskiem. Właśnie dlatego odciski zwykle pojawiają się w miejscach typowo narażonych na ucisk, a skłonność do ich powstawania jest u niektórych osób większa niż u innych.

Najpowszechniejszym rodzajem pęcherzy u większości ludzi są pęcherze powodowane przez tarcie. To te irytujące kieszonki wypełnione płynem, powstające na stopach w górnych warstwach skóry, gdy na stopy oddziałuje nadmierny nacisk i tarcie ze strony butów. Gdy górna warstwa skóry oddziela się od niżej położonych tkanek, płyn przypominający osocze wycieka z komórek i zaczyna wypełniać przestrzeń, amortyzując tkankę i chroniąc ją przed dalszym uszkodzeniem.

Pęcherze na skórze często goją się samoistnie, bez żadnego leczenia. Pod powierzchnią problematycznego obszaru wytworzy się nowa skóra, a płyn zostanie po prostu wchłonięty. Wypełniony płynem pęcherz utrzymuje niżej położoną skórę w czystości, co zapobiega zakażeniu i sprzyja gojeniu. Zastosowanie zimnego lub lodowatego kompresu może tymczasowo pomóc zmniejszyć obrzęk i dyskomfort. Jednak pęcherze często mogą być bardzo bolesne, dlatego leczenie przy pomocy specjalistycznego plastra na pęcherze, takiego jak COMPEED®, może pomóc, ponieważ amortyzacja łagodzi nacisk, a tym samym zmniejsza ból.

Skąd się bierze opryszczka? Opryszczka, czyli „zimno”, jest wynikiem reakcji zapalnej po zakażeniu wirusem herpes simplex 1 lub jego reaktywacji. Wykwitów opryszczki nie można całkowicie uniknąć, jednak podjęcie leczenia przed powstaniem większego wykwitu jest dobrym sposobem na zmniejszenie odczuwanej frustracji, dyskomfortu i poczucia odizolowania.

Pęcherze na stopach to najgorszy koszmar. Mogą wyskoczyć w każdej chwili i zmienić każdy kolejny krok w torturę. Mimo że zazwyczaj są małe, mają również niezwykłą zdolność do poważnego zakłócania pracy, aktywności fizycznej, wakacji czy szczególnych wydarzeń. Czytaj dalej, aby poznać najskuteczniejsze sposoby zapobiegania pęcherzom.

Jeżeli cierpisz na opryszczkę, nie jesteś sam. Około dwie trzecie osób poniżej 50. roku życia jest zakażonych wirusem opryszczki typu 1 (HSV‑1), a więc wirusem odpowiedzialnym za powstawanie wykwitów opryszczki[1]. W Europie odpowiada to nieco ponad 200 milionów kobiet (69%) i 187 milionom mężczyzn (61%). Zakażenie wirusem opryszczki przebiega w większości przypadków bezobjawowo, lecz może powodować też lekkie objawy lub bolesne pęcherze. Wykwity opryszczki mogą być nie tylko irytujące, ale również wywoływać poczucie zakłopotania, co ma negatywne skutki społeczne i emocjonalne. W skrajnych przypadkach może to prowadzić do izolacji społecznej. Ale pamiętaj — nie jesteś sam.

Wykwity opryszczki (popularnie: opryszczka lub „zimno”) są grupami pęcherzyków wypełnionych płynem. Pęcherzyki często występują w skupiskach na wardze i wokół ust. Wyróżniamy kilka faz rozwoju opryszczki. Przed wystąpieniem wykwitu często wyczuwalne jest mrowienie lub kłujący ból. Później pojawiają się pęcherze, które zwykle pękają, sączą się, a następnie pokrywają się strupami i znikają w ciągu kilku dni do dwóch tygodni. W przypadku braku leczenia wykwit opryszczki utrzymuje się na skórze zwykle przez 7 do 10 dni, ale może też pozostawać na skórze do dwóch tygodni. Mimo że na opryszczkę nie ma lekarstwa, ból i nasilenie objawów związanych z wykwitem można kontrolować, a proces gojenia — przyspieszyć.